|
|
Veysel Güney 'Beni Bulun' Diye Sesleniyordu
Mehmet Antmen >Birgün
Belge: Veysel Güneyin Son Mektubu
Dün gece rüyamda Veysel Güney ‘i gördüm. 25 yıl öncesi gibiydi. Gencecikti. Saçlarını traş etmişlerdi. Ama o herkese inat kravatlıydı.
Yüzünde bir ifade vardı ama gülüyor mu, somurtuyor mu, kızgın mı, mutlu mu belli olmuyordu. Adımı bilmiyordu. Yoldaş diye sesleniyordu, hatta sanırım bağırıyordu. Sanki 25 yıldır beni duymuyorsunuz, beni görmüyorsunuz, yoksa beni unuttunuz mu? der gibi bağırıyor gibiydi. ‘Yoldaş, yoldaş’ diye seslenmesine dayanamayıp yanına gittim. Benden gençti. Hem de en az 20 yaş gençti. Yıllar onu neden yaşlandırmamıştı acaba. Benden 5 yaş yaşlı olması gerekiyordu. Ama yok, o hala 24 yaşında gibiydi.
Beni neden aramıyorsunuz, neden sormuyorsunuz, bu nasıl yoldaşlık diyordu.Yerimi sadece devlet biliyor, siz neden bilmiyorsunuz? Beni özlemediniz mi? Benden sonra toprağa düşenler olmuş, siz onları mezarları başında anıyormuşsunuz, adlarına şiirler yazıyormuşsunuz, yazdıkları şiirleri mezar taşlarına kazıyormuşsunuz, beni hiç andınız mı, mezar taşım var mı, yok mu biliyor musunuz?
Duydum ki çok değişmişsiniz, kiminiz partici olmuş, kiminiz dernekçi, kiminiz de sendikacı. Kiminiz zengin olmuş, kiminiz züğürt. Kiminiz evlenmiş tek yaşamı ev olmuş, kiminiz hala evlenememiş ama kahve köşelerinin, oyun masalarının kurbanı olmuş. Kiminiz devrim sevdasından makam sevdasına terfi etmiş. Kiminiz beni tamamen unutmuş, kiminiz gönlünün bir köşesinde var etse de beni aramak hiç aklına düşmemiş.
Beni bulmak bu kadar mı zor ? Faili meçhullerin mezarları bile bu ülkede arkadaşları tarafından bulunurken, beni bulmak bu kadar mı zor?
Sonra arkasını döndü ve gitmeye başladı yavaş yavaş. Koşmaya çalışıyordum ama beceremiyordum. Gittikçe uzaklaşıyordu bir şeyler fısıldıyordu. Zor duyuluyordu.
Beni bulun ve vasiyetimi yerine getirin diyordu. Beni bulun. Bulun beni.
Kan ter içinde uyandım. Bilmiyordum vasiyetini ve bu nedenle de hiçbir anlam veremiyordum. Araştırdım neydi vasiyeti diye. Tek cümle yazıyordu. Mezarımı yol kenarına kazın ve üzerine yumruklu yıldız çizin. Veysel Güney 11 Haziran 1981 yılında faşist cunta tarafından idam edildi.
İdama götürülürken ailesi ile çok kısa bir görüşme oldu ve o görüşmede annesinin sorusu üzerine ölümden korkmuyorum anne, bana o kadar işkence yaptılar ki, artık ölüm bile benim için zor değil diyordu.
Bizler, onun arkadaşları aradan geçen 25 yıla rağmen mezarını bilmiyoruz hala. Biliyorum zor bu mezarı bulmak, ama bu zorluğu aşamıyorsak neye yarar ki bizim devrimciliğimiz?
|
|
|
